El işçiliğiyle dokunan Türk kilimlerinde, özellikle Anadolu’da üretilen kilimlerde, insan figürleri doğa motifi ve diğer öğelerle karşılaştırıldığında daha nadir kullanılırdı. Ancak, “elibelinde” olarak adlandırılan motif, geleneksel Türk kilimlerinde dişiliği, anneliği ve doğurganlığı sembolize eden önemli bir semboldü.

Bu sembol aynı zamanda bereket, mutluluk ve neşe gibi kavramları da temsil ederdi, ve Türk toplulukları arasında uzun bir tarihe dayanan bir motif olarak bilinirdi. Anadolu coğrafyasında da oldukça popülerdi ve farklı isimlerle anılabiliyordu, örneğin “ana kız,” “gelin kız” veya “çocuklu kız” gibi adlarla da anılmıştır.

Geyik motifi, geleneksel kilim desenlerinin içinde büyük bir öneme sahiptir. Bu motif, kadim Türk kültüründe bilgelik ve sonsuz mutluluğun sembolü olarak kabul edilir.

hayat ağacı motifi yaşamın sembolü olarak kabul edilir ve özellikle Anadolu Selçuklu dönemindeki kilimlerde sıkça kullanılan bir motif olarak öne çıkar. Bu motif aynı zamanda dünya ile cennet arasında bir bağlantıyı temsil ettiğine inanılırdı. Ayrıca bu güzel sembolün kaynağını oluşturan ağaçlar genellikle zeytin, nar, hurma veya palmiye ağaçları gibi türlerdi.

Kuşkusuz, Türklerin kadim inançlarına göre doğanın tüm unsurları büyük bir öneme sahipti. Bu, birlik, beraberlik, mutluluk ve yaşam gibi kavramlara ayrıcalıklı bir değer verilmesine yol açtı. Ancak çok uzun bir zaman önce yaşayan Türk toplulukları için hayati öneme sahip olan başka kavramlar da mevcuttu. İşte bu kavramlardan biri, koçboynuzu olarak bilinirdi.

Koçboynuzu, kadim Türk geleneklerinde kahramanlığın ve gücün sembolü olarak kabul edilirdi. Bu nedenle, bu sembol son derece yaygın bir şekilde kilim motiflerinde kullanılırdı. Ayrıca, bazı mezar taşlarına da koçboynuzu desenleri işlenirdi.

göçebe yaşam pratiklerinin doğa ile tam bir uyum içermesi gerektiğini daha önce konuşmuştuk. Göçebe Türk toplulukları için, hayvanlar da diğer doğal unsurlar gibi büyük bir öneme sahipti. Bu değerlerin en canlı ve renkli yansıması, kilimlerde kendini gösteriyordu.

Eski Türk toplumlarında, kuş figürleri özel bir anlam taşırlardı ve bu nedenle kilimlerde sıkça kullanılırlardı. Örneğin, kartal figürü gücü ve cesareti temsil ederken, bülbül figürü şanslı ve bereketli bir yaşamı simgelerdi. Ayrıca, baykuş figürü ise kötülüğün sembolü olarak kilimlere işlenirdi.